Drugi: Jednak zależy.

Odpalił papierosa i zaciągnął się mocno, przez co zaczął chorobliwie kaszleć lecz nikt tego nie słyszał. Był tylko on i cisza. Samotność i smutek. Nic, co mogło zmusić go do ogarnięcia się i zaprzestania zatruwania się.

No chyba, że ona. 

Ale jej już nie było. Teraz, kiedy mieszkał u Joe'ego całe dnie spędzał sam, ponieważ jego przyjaciel zajmował się sprawą rozwodową. W końcu posłuchał go i chciał skończyć z Elyssą, cieszył się tą chwilą nieszczęścia przyjaciela. Nigdy nie lubił Jarret, więc? Nie ukrywał tego, co o niej uważa, nigdy. Ona dobrze wiedziała, że on za nią nie przepada i on wiedział, że ona odwzajemnia uczucia. Tylko czekali aż 'wrogowi' coś się stanie i akurat Stevenowi się poszczęściło. Bardzo. Elyssa miała zniknąć z jego i Joe życia. Jak się zapowiadało - na zawsze.

Tymczasem i życie samego Tylera rozpadało się na małe kawałeczki. Piękna Cyrinda, jego ukochana i wielka miłość opuściła go, a raczej to właśnie jego zmusiła do opuszczenia. Gdyby nie wielkie męskie ego, jakie posiadał brunet, już dawno by u niej był i błagał o przebaczenie; obiecywałby znów, że nie zdradzi jej nigdy więcej. Mówiłby, że ją kocha, i wcale by nie kłamał, bo jego serce nadal znajdowało miejsce dla Cyrindy, nie tylko dla siebie samego. Już od dawna wiedział, że coś jest nie tak; że już nie kocha tylko i wyłącznie siebie. Miał świadomość, że wpadł i że to tak szybko się nie skończy. Kochał ją, czy tego chciał czy nie. Również jej potrzebował, bardzo. Teraz, tydzień po przeprowadzce do Joe'ego, zaczął odczuwać ten brak ukochanej. Tęsknił za nią, ale jednak coś kazało mu zostać i nie iść do niej. I tak wiedział, że jest skazany na porażkę.

Kiedy skończył palić papierosa, nie wiedział zbytnio czym się zająć. Męczyła go już ta niezmienność, trwanie ciągle w bezruchu i zastanawianie się nad tym, jak może zemścić się na Cyrindzie, za to, że go wyrzuciła z domu. Wiedział, że kobiecie jeszcze na nim zależy i chciał to jakoś wykorzystać lecz, kiedy coraz dłużej tak siedział do jego głowy zaczęły przychodzić myśli, które mówiły mu, że jednak jemu również zależy. Jednak szybko się ich pozbył i głośno westchnął. Teraz mógł już prawnie, po koncertach, pieprzyć wszystko, co się ruszało, jak za dawnych czasów. Miał jednak świadomość, że tylko on będzie to robił, ponieważ przyjaciele albo mieli już żony, których się trzymali, ku jego zdziwieniu, albo nie mieli już na to ochoty, co również go dziwiło. Bardzo. Bo jak można z tego zrezygnować? Dla niego było to w końcu najlepsze w całej tej pracy, pomijając samo tworzenie. Kobiety. Kochał każdą. Jednak wyjątkami były te, które nie dały się do łóżka zaciągnąć, niestety. No bo jak można mu odmówić?

~*~

- Ale Melanie, ja ci mówię, że to nie moja wina! - wykrzyknął ciemnowłosy mężczyzna. - Przecież ten pojeb sam mi zagroził, że mnie zwolni jak się nie przyłożę. A ja nie wiem, dlaczego! Przecież jestem przykładnym pracownikiem!

- Tak - potwierdziła brunetka. - Jeśli jesteś przykładnym pracownikiem, to Mark woli facetów.

- Ale on woli facetów - oznajmił.

Dziewczyna zatrzymała się na środku chodnika, po którym szli i spojrzała z zaskoczeniem na swojego towarzysza. Ten tylko wzruszył ramionami i ukazując swoje białe zęby, ruszył dalej. Zadowolony z tego, iż jednak jest dobrym pracownikiem wszedł do jednego z barów, a za nim nadążyć próbowała Melanie.

- To i tak nie oznacza, że wypełniasz swoje obowiązki - mruknęła. - Ty w ogóle nic nie robisz.

- Bezpodstawne zarzuty, mała.

Brunetka wywróciła oczami i usiadła przy stoliku, na przeciwko Michela, który już rozmawiał z kelnerką, zamawiając najtańszy alkohol jaki mieli. Oczywiście nie obyło się bez zalotnych uśmieszków ze strony mężczyzny, na które szatynka chętnie odpowiadała. Melanie siedziała, a raczej rozwaliła się na mini-kanapie i przyglądała się temu zdarzeniu uważnie, co chwila komentując cicho słowa kelnerki.

Kiedy już skąpo ubrana szatynka odeszła od ich stolika, brunet przeniósł wzrok na przyjaciółkę, która nadal nie pozbyła się kpiącego wyrazu twarzy, z jakim patrzyła na kelnerkę. Westchnął i pomachał dziewczynie przed oczami.

- Mel, jesteś zazdrosna? - zapytał uśmiechając się szeroko.

Przeniosła na niego zdziwione spojrzenie i uniosła jedną brew do góry.

- Co? - wyrwało się jej. - O kogo? Nie mogę być zazdrosna, bo nie mam o kogo. Przecież nie znam żadnej osoby, która zasługuje chociażby trochę na moją uwagę.

- A ja? 

Pytanie to pozostawiła bez odpowiedzi i spojrzała na kelnerkę wracającą do nich lecz tym razem miała przy sobie ich zamówienie, co ucieszyło i brunetkę, i bruneta. Mike przybrał swój zawadiacki uśmiech i oparł się wygodnie o oparcie kanapy. Szatynka odpowiedziała chichotem, który pewnie słyszała połowa ludzi znajdujących się w barze. Postawiła szklanki z piwem na stoliku i zakręcając sobie jednego ze swoich loków na palec, rozpoczęła rozmowę z chłopakiem, zupełnie nie zwracając uwagi na Melanie. Ta wywróciła tylko oczami po raz kolejny i delikatnie kopnęła Michaela w kostkę. 

- Wiesz, Camille, idź już lepiej do pracy, bo twój szef chyba się na nas patrzy - powiedział brunet uśmiechając się nerwowo. - I moja szefowa każe mi już kończyć... - dodał ciszej.

Kiedy szatynka odeszła, kręcąc biodrami, Melanie przesiadła się tak, że teraz siedziała obok Mike'a i uśmiechnęła się do niego.

- Nelson, powtórz, proszę, co powiedziałeś? 

- Nic, szefowo - zaśmiał się chłopak i wziął całkiem sporego łyka ze szklanki.

- W takim razie powstań - rozkazała. - Idziemy do mnie. Mam więcej alkoholu, a w końcu trzeba opić to, że jeszcze cię z pracy nie wyrzucili.

~*~

- Steven, kurwa, przez ciebie śmierdzi tu gorzej niż zwykle! - krzyknął Joe wchodząc do zasyfionego domu, który jeszcze kilka godzin temu wyglądał całkiem dobrze. - Ile ty tu tego bydła sprosiłeś?! - otworzył szeroko oczy patrząc na trzy dziewczyny siedzące na jego kanapie i oglądające telewizje.

- Nie tak dużo - powiedział Tyler wynurzając się zza drzwi łazienki. - Odreagować jakoś muszę, co nie?

- Tyler, ubierz się, do cholery - gitarzysta zasłonił sobie oczy ręką i ruszył do kuchni, gdzie jeszcze nie było żadnych nieproszonych gości.

Westchnął i usiadł na stołku. Podparł brodę na ręce i spojrzał tępo na ścianę. Zastanawiał się poważnie, czy dobrze postąpił przyjmując do siebie przyjaciela. Sprawiał tylko ciągłe problemy i, co najgorsze, nie sprzątał po sobie, a teraz już nie było Elyssy, która mogła to zrobić. Był tylko on i Steven. A ten drugi zamiast wspierać Perry'ego w trudnych chwilach, gdy się rozwodził, wolał spraszać do domu dziwki i zabawiać się z nimi. Jednak rozumiał go. W końcu cierpiał, tylko, że ze swojej winy... Sam w końcu doprowadził do tego, że Cyrinda nie wytrzymała. Sam. Nikt mu nie pomagał. Nikt nie kazał mu chodzić do klubów ze striptizem. Nikt nie kazał mu sypiać z prostytutkami. Nikt. Tyler sam doprowadził do rozpadu małżeństwa i chyba nie był tego świadomy, bo nadal obwiniał Cyrindę.

Ileż można?

_________________

Koniec

Krótko znowu, ale dłużej niż ostatnio. Miało wyjść coś dłuższego, ale jak sami widzicie - nie wyszło.

Prosimy o komentarze, tak, znowu.